we lieten het raadsel intact
omdat het anders zou oplossen
het liet ons worstelen met beesten
die groter en sterker waren dan wij
en toch voor ons bleven werken
het liet ons huilen als de wind
de oogst de verkeerde kant opblies
en honger bracht
takken die in ons gezicht zwiepten zodra de wind het vroeg
vissen die lagen te stotteren op het droge
de kleurplaten die we maakten van verdwenen dieren
alles werd op de berg gevonden voorwerpen gelegd
en tegen het licht gehouden
we dansten het raadsel
verbeeldden het ons
zongen het droomden het
tekenden het in het zand
we gooiden het vuile water weg
met de moordenaars en de moeders
we warmden onszelf op
om de aarde te koelen
elke dag de keuze
om te doden of te baren
onze angst een stuk grond
om te bewerken
om ons eraan te herinneren
hoe een huis voelt
en dat het ons beschermt
tegen wat we kennen
Saskia Stehouwer
uit: Zwemlessen voor later. Klimaatpoëzie. klimaatdichters & Uitgeverij Vrijdag 2020